Je woont in Beringen.
Om daar naar school te gaan moest je wel 14 jaar zijn en ik was nog maar 12 maar er werd toen al gezegd dat het 7de en 8ste leerjaar van de lagere school verloren jaren waren in de beoordeling van je latere studies.
Uit de stamcafé van mijn vader "De Scherpe Plank" op de markt van Beringen was de zoon in Diest op school geweest en hij werd door zijn diploma van elektricien direct aangenomen in de plaatselijke elektriciteitsmaatschappij om de meterstanden te gaan op te nemen.
Dat was al een "heel" andere job dan elektrieker in de mijn .
Daar Jos Kemps, want zo heette die beroemde zoon, ook nog een begenadigde voetballer was en de doelpunten in de plaatselijke voetbalploeg aan elkaar reeg was hij ook in de toenmalige RTS van Diest opgevallen voor zijn sportieve prestaties.
In zover dat de toenmalige turnleraar Georges Goossens samen met zijn vrienden collega' ook dit café al eens aandeden om de loftrompet over ....de zoon en...over de school van Diest over Beringen te laten schallen.
Twaalf jaar was echter jong maar in het toenmalige Atheneum van Diest werd een afdeling "Pretechnische " opgericht waar men vanaf 12 jaar mocht starten.
De toenmalige directeur Wuylens vond dit de gelegenheid om zijn A3 ook open te stellen voor 12 jarigen en zo geschiedde...
Een achttal van deze jonge snaken werden samengezet in een aparte klas 1D en moesten dezelfde lessen volgen als de andere klassen van 1A3.
De reputatie van deze klas was dan ook vlug gemaakt en deze stommeriken hadden al de moeite van de wereld om hier een poot aan de grond te krijgen.
Gelukkig was de "beetcampagne" in de Walen op 1 oktober voorbij en kwamen nog een aantal "zware" oudere leerlingen onze klas vervolledigen.
Twee en twintig (22) uren vijlen per week....met blaren op handen en vingers als gevolg.
Elke dag met de fiets van Beringen naar Diest het was 15km heen en 15 terug over gedeeltelijk kassei of onverharde paadjes...je moest het de kinderen nu eens laten doen maar....alles voor het goede doel.
We zouden voor "Technicien" leren en dat was nogal iets anders dan "Ajusteur" zoals de paswerkers van de mijn genoemd werden.
Dat we met " bloed, zweet en tranen" dat jaar zijn doorgekomen en zelfs met goed gevolg stemt me heden ten dage nog met fierheid.
Dat er van de 103 leerlingen van dat jaar maar 59 in de palmares stonden bewijst dat er toen in de RTS niet mee gelachen werd. Dat er van deze 59 nog 26 herexamen moesten doen maakten dat we een slaagpercentage haalden waar nu zelfs universiteiten verlegen zouden over zijn.
Bij deze overlevenden mogen behoren sterkte je zelfvertrouwen dit werd nog gevoed door de hele sfeer die er toen rond de RTS Diest heerste.
Meegaan, het was zelfs defileren, in "Bevrijdingsfeesten", een "Sportdag" ingericht voor heel België een eigen uniform een noodzakelijke eigen pet met medaille het maakten allemaal deel uit van deze school cultuur en...wij lieten het ons welgevallen en streden fier mee om er bij te horen.
Rik Cruysberghs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten