Na zijn pensionering was hij met stijl voorzitter van de "Vriendenkring van KTA1". In die hoedanigheid zien we hem hier bij de op ruststelling van Jeanne Hoeyberghs in 1990.
Hijzelf was leraar aan de dag- en avondschool van 1949 tot bij zijn pensionering in 1981.
Hij had zijn opleiding van fijnmekanieker in Gent opgedaan waar hij werkte als machinebouwer in de textielsector.
We waren zelf leerling van hem in de afdeling "Metaalbewerking" waar hij toentertijd praktijkles gaf aan de leerlingen van 2 A3.
Hij was een flamboyante leraar.
Stijlvol gekleed en steeds ordelijk met alles wat er in de werkplaats gebeurde en zeker heel fier op zichzelf.
Hij kon ettelijke keren per les zijn handen wassen en er waren dan ook leerlingen die dat noteerden en daar "achter zijn rug" lacherig durfde over te doen.
Hij was een zéér bekwaam vakman en we moesten die kennis en zeker die nauwkeurigheid ook kunnen toepassen om maar enigszins kans te maken om te slagen.
Inpassingen maken waarbij de voeglijn tussen de ingepaste delen praktisch onzichtbaar moest zijn.
Zelfs maken van meetgereedschappen zoals haarlinialen of andere hoekmeters het stond bij De Pauw allemaal op het programma en....wij moesten volgen.
Met het "Pauwke" werd niet gelachen!!
Hier hebben we leren vijlen zodat ons niemand op dat niveau ons tot heden kan evenaren.
Hij leerde ons naast het vak ook etikette en omgangsvormen omdat hij er ons van verdacht dat we het in het verder leven en zeker bij de vrouwen erg nodig gingen hebben.
Beklijvende lessen die we ons levendig herinneren.
Zelf was hij steeds piekfijn uitgedost en hij kende alle trends van mode en verzorgingartikelen.
Als collega was hij een aimabel man die collegialiteit hoog in het vaandel droeg.
Hij werd gerespecteerd en respecteerde op zijn beurt.
Wanneer we later met de "Middenschool" tijdens de vakanties op buitenlandse reis gingen was hij steeds de eerste om zijn diensten aan te bieden.
Zo hebben we heerlijke dagen met hem in de groep doorgebracht in Ierland, in de "Gorges du Tarn" in Frankrijk, in het "Lake District" in Engeland, in het "Hallingdal" in Noorwegen en in het "Lechtal" in Oostenrijk Tirol.
Hier kon je op hem rekenen, de kas, de avondactiviteiten, afspraken met de lokale bevolking en afscheidsavonden als moderator, niets was hem te veel.
Hij was zéér bespraakt en zowel in het "chique" Frans als in het "Hochduits" was hij een crack.
Vriendelijk voor iedereen was het voor hem een koud kunstje om op de meest afgelegen plaatsen of landen contacten te maken met "ieder" die zijn weg kruiste en...dat mochten zelfs vrouwen zijn.
We waren dan ook erg geschokt wanneer we in 1999 plots de melding kregen dat Eddy De Pauw plots overleden was.
Hij was voor ons een vriend en regelmatig maak ik mij de bemerking dan ik hem mis al was het maar om zijn voornaam en vriendelijk voorkomen in het Diestse straatbeeld.
Eddy De Pauw een chique heer waar we veel van geleerd hebben.
